Ritueel slachten

Ritueel slachten of massaal verdoofd blijven consumeren?

De meeste mensen zien (als ze geluk hebben) koeien grazen en biefstuk op hun bord. Meer niet. Het doden en verwerken van dieren voor consumptie vindt plaats achter gesloten deuren in een hal alwaar respect voor dieren ver te zoeken is. Pure massaproductie.

De grens van leven en dood wordt overschreden door het slachten. Je mag van een humane samenleving verwachten dat deze kwetsbare grens zorgvuldig en respectvol bewaakt wordt. En dat doen westerlingen nu juist niet. De traditionele Joodse en Islamitische slachtingen bijvoorbeeld, kennen wel de nodige zorgvuldige en respectvolle voorbereidingen en handelingen. Met als doel de genoemde grens te bewaken, precies op het moment dat deze overschreden wordt. De Joodse traditie kent bovendien een bijzondere plaats voor het bloed. Men kent daar het leven aan toe en zal dat dan ook niet consumeren, dat is aan God, het Universum.

Ritueel slachten is een vakmanschap dat niet iedereen kan uitvoeren volgens de regelen der kunst. Het vergt vakkennis, tijd, geduld en respect. Het is bekend dat een dier tijdens zo’n ritueel in alle rust is. Er is geen mes in het gezichtsveld van het dier, de poten zijn niet vastgebonden, geen enkel spoor van onrust. Alsof de betrokken God zelf het dier heeft verdoofd. Het beschikbare vlees is op deze manier iets bijzonders, letterlijk ook. En dat is nu precies wat Moeder Aarde en haar dieren zo dringend nodig hebben. Zinvolle, verantwoordelijke en respectvolle omgang met alles wat zij ons te bieden heeft.

Het lijkt er sterk op dat het door sommigen zo gewenste verdoofd slachten, vooral bedoeld is om onszelf te verdoven. Opdat wij maar niets meekrijgen van de in onze opdracht toegebrachte gruwelijke en vooral ook massale, grensoverschrijdende overgang van leven naar dood.

Rob M.M. Greuter
20 juni 2011
Actualisatie: 15 oktober 2015